سکوت ذهنی

ارتباط معلم و دانش آموز

 

---

 

همه ما در هر سن و سالی که باشیم، هیچ گاه خاطره های خوشی را که از معلم های خوبمان در دوران تحصیل داشته ایم از یاد نمی بریم.

 

همه ما در هر سن و سالی که باشیم، هیچ گاه خاطره های خوشی را که از معلم های خوبمان در دوران تحصیل داشته ایم از یاد نمی بریم.

در واقع همین قدر که این خاطره ها برای ما شیرین و به یادماندنی هستند، تأثیراتی هم که از خود به جای می گذارند قابل توجه و ماندگارند. بنابراین رابطه بین دانش آموز و معلم یکی از بهترین ارتباطاتی است که ما در طول زندگی خود تجربه خواهیم کرد.

هنر تدریس

بسیاری از دانشمندان تدریس را هنر می دانند و معتقدند تا زمانی که فردی علاقه و هنر علم آموزی را نداشته باشد نمی تواند مدرس موفقی باشد. اما بعضی دیگر عقیده دارند که معلمی علمی است که می توان اصول آن را پس از طی مراحل، کسب کرد و در کلاس درس به مرحله اجرا گذاشت. عده ای نیز معلمی را ترکیبی از هنر و علم می دانند؛ یعنی معلم از علم خود برای انتخاب مواد آموزشی و از هنر خود برای نحوه تدریس آن ماده آموزشی استفاده می کند.

معلم به عنوان کارشناس؛ معلم ها باید در مورد مواد و موضوعات آموزشی و همچنین در مورد شیوه های تدریس آنها تصمیم گیری کنند. در طول هفته صدها تصمیم به ذهن معلمان خطور می کند که انتظار دارند برای آنها جواب های مناسبی بیابند. سؤالاتی مانند اینکه چگونه می توان به کودک در سال های اولیه آموزش، نوشتن خلاق را آموزش داد و کدام روش تدریس برای درس مورد نظر مناسب است.

معلم به عنوان مشوق؛ معمولا معلمان از خود سؤال می کنند که چگونه می توانند دانش آموزان را به صورت فعال در خصوص یادگیری درگیر کنند؟ بسیاری از اعمال معلم در برانگیختن دانش آموزان و ارتقابخشیدن سطح فکر آنها مؤثر است. برای مثال نحوه نمره دادن یا امتحان کردن معلم باعث دلگرمی یا دلسردی دانش آموزان می شود یا هرگونه تکلیف می تواند به عنوان عاملی مشوق یا دلسردکننده عمل کند. در واقع می توان گفت یکی از مهم ترین نقش هایی که معلم می پذیرد این است که خود را به عنوان عاملی محرک و مشوق بداند.

معلم به عنوان مدیر کلاس؛ نحوه مدیریت کلاس و برقراری ارتباط با تک تک دانش آموزان یکی از مهم ترین وظایف معلمان است؛ اینکه معلم بتواند به طریقی مطلوب از عهده اینگونه وظایف برآید، نقش مهمی در چگونگی انجام وظیفه او خواهد داشت. این مدیریت کلیه تصمیم گیری ها و اعمالی را که برای نظم بخشیدن به کلاس لازم است و تحت عنوان انضباط مطرح می شود، شامل می شود. منظور از اینگونه مدیریت، نگهداری یا فراهم آوردن محیطی است که در آن یادگیری صحیح همراه با کاهش مسائل و مشکلات برای دانش آموزان انجام می شود.

معلم به عنوان مشاور؛ دانش آموزان معمولا با ورود به مدرسه با مسائل جدیدی روبه رو می شوند که برای حل آنها نیاز به مشورت پیدا می کنند و در این راه بهترین کسی که می تواند به دانش آموز کمک کند معلم اوست. اگرچه نمی توان از معلمان انتظار داشت که مانند مشاور عمل کنند ولی باید نسبت به رفتار شاگردان خود مشاهده گران حساسی باشند. همچنین زمانی که احساسات دانش آموزان مانعی برای یادگیری آنهاست، باید پاسخ مناسب و راهکار مؤثری به آنان ارائه دهند و در صورت لزوم آنها را نزد مشاور و متخصص مربوط بفرستند.

معلم به عنوان الگو؛ بسیاری از دانش آموزان با ورود به فضای آموزشی سعی می کنند الگویی برای خود برگزینند؛ ولی معمولا معلم نخستین گزینه ای است که انتخاب می کنند. بنابراین معلم باید بتواند از هر نظر الگوی خوبی برای دانش آموز خود باشد. در واقع یک معلم علاقه مند که حتی خوب هم تدریس نمی کند، در مقایسه با معلمی که خوب تدریس می کند ولی با جدیت و اشتیاق موضوع را دنبال نمی کند، دانش آموزان را بیشتر به درس علاقه مند می سازد؛ زیرا معلمان در هر حال به عنوان الگویی برای دانش آموزان هستند.

رفتارهای غلط معلم

تام دانش آموز ۱۰ساله نمی توانست پنجره کلاس را باز کند. معلم گفت: «تو عرضه بازکردن یک پنجره را هم نداری؟ پس تو چی بلدی!» تام از خجالت سرخ شد و به طرف نیمکتش برگشت؛ در حالی که از دست معلمش بسیار ناراحت بود.

واکنش این معلم مخرب ترین واکنش بود. کودکان هرگز به توانایی هایشان اطمینان ندارند. بنابراین زیرسؤال بردن میزان هوش و استعداد کودکان به ویژه در جمع و انتقادهای نیش دار از دانش آموز انگیزه پیشرفت را در او از بین می برد و سبب تخریب قوه ابتکار او می شود. معلم تام اگر هنگام صحبت، اینطور توهین آمیز با او صحبت نمی کرد، می توانست کمک بیشتری به او بکند.

او می توانست سؤال کند؛ «یعنی باز هم این پنجره خراب شده» با این برخورد، تام خیالش راحت می شد و دل و جرأت پیدا می کرد تا بیشتر سعی کند. همچنین چون معلم مانع از شرمساری اش شده بود، او را نسبت به خود علاقه مند می کرد.

اصلاح ارتباط

اگر خواهان اصلاح و بهبود روابط موجود در کلاس هستیم، باید از کجا شروع کنیم؟ باید بررسی کنیم و ببینیم چگونه به دانش آموزان پاسخ می دهیم. چگونگی ارتباط معلم با دانش آموز بسیار مهم است و نوع این ارتباط تأثیری مثبت یا منفی بر دانش آموز می گذارد. معلمانی که خواهان اصلاح روابط شان با دانش آموز هستند باید مکالمات آزاردهنده و توهین آمیز را کنار بگذارند و روش خود را عوض کنند. معلم برای آنکه بتواند به ذهن دانش آموز راه یابد، ابتدا باید به دل او راه پیدا کند. معلم فقط زمانی می تواند به ذهن دانش آموز راه پیدا کند که ابتدا بتواند به دل او راه یابد و دانش آموز نیز فقط زمانی می تواند درست فکر کند که بتواند درست هم احساس کند.

والدین و معلمان در گفتار روزمره شان کلمات نادرستی بر زبان می آورند. این کلمات ناسالم که به طور مرموزی در گفتار متداول بزرگ ترها نهفته است، پیام های مخربی هستند که کودک تحت تاثیر آنها، دیگر به استعدادهای خود و فهم و درکش از محیط پیرامون اعتماد نخواهد کرد، منکر احساساتش می شود و نسبت به ارزش های خود دچار شک و تردید خواهد شد.

والدین و معلمان باید این کلمات ناسالم را در گفتارشان از بین ببرند. رفتارهای نادرست و کلمات ناصحیح باعث پرخاشگری و لج بازی بیش از حد کودک می شود.

در واقع سلامت روانی بستگی به این دارد که شخص به واقعیت های درون خویش اعتماد کند. چنین اعتمادی در فرایندهای خاصی به وجود می آیند که می توان آنها را شناخت و به کار بست.

اغلب اوقات معلم از تاثیر زیاد حرف هایش بر زندگی دانش آموزان آگاه نیست. متأسفانه معلمان برخلاف خلبان ها یا پزشکان کمتر آموزش های فشرده ای در مورد مهارت های مربوط به ارتباط صحیح با دانش آموزان می بینند؛ حال آنکه کار آنها بسیار حساس است و تربیت ذهن پاک کودکانی را برعهده دارند که رفتار آنها می تواند در آینده بسیاری از اطرافیانشان هم مؤثر باشد.

معلمان باید بتوانند علاوه بر ایجاد انگیزه، مشوق خوبی برای یادگیری بیشتر دانش آموزان باشند، اعتماد به نفس آنها را بالا ببرند و مانع از ترس و خشم و هیجانات مخرب شوند. معلمان نیز مانند والدین باید برای برقراری ارتباط صحیح، کفایت داشته باشند و آموزش های لازم را در این خصوص دیده باشند.

در واقع سازگاری داشتن در ارتباط نوعی موفقیت است و مستلزم تمرین و ممارست زیاد است. هر پیامی که دانش آموزی از سوی معلم خود دریافت می کند، بسیار مهم است.

تشویق

تشویق شامل دو بخش است؛ آنچه ما به دانش آموز می گوییم و آنچه او خودش به خود تلقین می کند و باور دارد. گفتار ما باید نشان دهد که از کوشش ها و کمک ها و موفقیت های دانش آموز، کدامیک را دوست داریم. آن وقت او کم کم خودش متوجه می شود چه توانایی ها و قابلیت هایی دارد.اگر اظهارنظرهای ما رویدادها و احساس ها را واقع بینانه و همراه با قدردانی توصیف کند؛ نتایجی که دانش آموز درباره خودش به دست می آورد نتایجی مثبت و سازنده خواهد بود. امیلی دانش آموز ۱۱ساله به خانم معلم کمک کرد تا کتاب های کتابخانه کلاس شان را مرتب کند. خانم معلم از تشویق او خودداری کرد. مثلا نگفت: «متشکرم که کمک کردی، تو بسیار خوب کارت را انجام دادی.» به جای آن فقط کاری را که انجام شده بود، توصیف کرد: «حالا همه کتاب ها منظم و مرتب شد و بچه ها هر کتابی را بخواهند می توانند به راحتی پیدا کنند.»اما اگر معلم امیلی به خوبی از او قدردانی می کرد، می توانست بیشتر مفید واقع شود؛ بنابراین در فرایند تشویق باید از اعمال مشخص فرد قدردانی شود، نه اینکه فقط صفات او ارزیابی شود.

ایجاد انگیزه

اغلب معلم ها خواهان آن هستند که بدانند چگونه می توان در دانش آموز انگیزه یادگیری ایجاد کرد. پاسخ این است که در او احساس اطمینان و اعتماد ایجاد کنید تا بتواند شکست را متحمل شود. زیرا مهم ترین مانع یادگیری ترس است؛ ترس از شکست، ترس از توبیخ و ترس از نادان به حساب آمدن. اما معلم موفق این امکان را برای هر دانش آموز فراهم می آورد که وقتی اشتباه می کند خودش را از تنبیه و مجازات در امان بداند. از میان بردن ترس در دانش آموز، زمینه ای برای تلاش و کوشش در او ایجاد می کند. پذیرفتن اشتباه دانش آموز با روی خوش، او را به یادگیری تشویق می کند.»معلم مورد علاقه من خانم دانیل همیشه در خاطر من می ماند. او وقت زیادی صرف دانش آموزان خود می کرد تا آنها را بشناسد. او همه را تشویق می کرد تا درباره مشکلات زندگی خود صحبت کنند و از خواسته ها و آرزوهای خود بگویند. در مدتی کوتاه او مرا بهتر از والدینم شناخت و باعث شد به خودم اطمینان پیدا کنم و اکنون تمام موفقیت هایم را مدیون او هستم. تا به حال چند بار با چنین مواردی برخورد کرده اید. اغلب بسیار شنیده ایم که تاثیر یک معلم در کل زندگی شخص به حد زیادی موثر بوده است.

هنگامی که یک معلم به دانش آموز خود پیام می دهد که هوش و ذکاوت کافی برای پیشرفت تحصیلی ندارد، او نیز کم کم باور می کند که همین طور است واقعا هم نمی تواند به خوبی پیشرفت داشته باشد. کودکان معمولا نظریات بزرگ ترها را قبول می کنند و چه بسا تحت تأثیر آن حتی تحصیل خود را هم رها می کنند یا بیشتر به آن اهمیت می دهند.برعکس این موضوع هم صادق است و گاهی یک تشویق کوچک باعث می شود فرد به موفقیت بسیار بزرگی دست پیدا کند، بنابراین شاید هیچ کس نتواند جایگزین نقش معلم در زندگی ما شود.

 چاپ  دانلود مقاله 

ایمیل از جهنم

 

روزی مردی به سفر میرود و به محض ورود به اتاق هتل ، متوجه میشود که هتل به کامپیوتر مجهز است . تصمیم میگیرد به همسرش ایمیل بزند . نامه را مینویسد اما در تایپ ادرس دچار اشتباه میشود و بدون اینکه متوجه شود نامه را میفرستد . در این ضمن در گوشه ای دیگر از این کره خاکی ، زنی که تازه از مراسم خاک سپاری همسرش به خانه باز گشته بود با این فکر که شاید تسلیتی از دوستان یا اشنایان داشته باشه به سراغ کامپیوتر میرود تا ایمیل های خود را چک کند . اما پس از خواندن اولین نامه غش میکند و بر زمین می افتد . پسر او با هول و هراس به سمت اتاق مادرش میرود و مادرش را بر نقش زمین میبیند و در همان حال چشمش به صفحه مانیتور می افتد:

گیرنده : همسر عزیزم
موضوع : من رسیدم 
میدونم که از گرفتن این نامه حسابی غافلگیر شدی . راستش انها اینجا کامپیوتر دارند و هر کس به اینجا می اد میتونه برای عزیزانش نامه بفرسته . من همین الان رسیدم و همه چیز را چک کردم . همه چیز برای ورود تو رو به راهه . فردا میبینمت . امیدوارم سفر تو هم مثل سفر من بی خطر باشه . وای چه قدر اینجا گرمه !

13 راه وجود دارد که امكان برخورداري از يک زندگي شادتر و سالم‌تر را بيشتر مي كند. روش‌هاي ديگري را نيز مي‌توان به اين فهرست اضافه کرد امابراي شروع، بهتر است با همين 31توصيه شروع کنيد. بسياري از شيوه‌هايي که در اينجا ذکر مي‌کنيم در مجله‌هاي علمي معتبر به چاپ رسيده است و اهميت ندادن به آنها ممکن است سلامت جسمي و روحي شما را تهديد کند.

برخی افراد دچار بی خوابی ممکن است به راحتی به خواب روند، اما خیلی زود بیدار می شوند. اما برخی دیگر، برای به خواب رفتن مشکل دارند و خوابشان نمی آید. بی خوابی باعث کاهش کیفیت خواب و خستگی و خواب آلودگی در طی روز می شود.

بی خوابی موقتی از یک شب تا چند هفته طول می کشد. در این مقاله 13 راه غلبه بر بی خوابی را برایتان بیان می کنیم.

1- محل خوابتان را مناسب کنید.

بالش و تشک خوبی را برای خودتان تهیه کنید.تشک نامناسب می تواند باعث مشکلات عضلانی- اسکلتی شود و شما را از داشتن یک خواب خوب محروم کند.

2- از رختخواب فقط برای خوابیدن استفاده کنید.

هنگامی که در رختخواب هستید، از تماشای تلویزیون، خوردن غذا، جروبحث و دیگر فعالیت ها خودداری کنید، زیرا این ها باعث بیخوابی شما می شوند.اگر شما عادت دارید قبل از خواب کتاب بخوانید، از کتاب هایی استفاده کنید که احساس خوبی به شما می دهند.

3- محل خوابیدن خود را تغییر دهید.

اگر خوابتان نمی برد، محل خواب خود را تغییر دهید و در جای دیگری بخوابید.اگر با استفاده از این روش به خواب رفتید، مشکل شما مربوط به محل خوابیدن شما می باشد.

4- در یک زمان مشخص بخوابید و بیدار شوید.

ساعت داخلی بدن، خود را با برنامه تنظیم شده شما وفق می دهد. بنابراین در ساعت معینی بخوابید و در ساعت مشخصی بیدار شوید.بهتر است از همین امروز شروع کنید و سر یک ساعت مشخص از خواب بیدار شوید، حتی روزهای تعطیل همین کار را انجام دهید.

5- وسط روز چرت نزنید.

اگرچه برای افرادی که کمبود خواب دارند، چرت زدن یک راه حل خوب می باشد، اما همیشه مفید نیست.

یک چرت کوتاه در بعد از ظهر می تواند باعث دیر به خواب رفتن در شب شود.خوابیدن زیاد در تعطیلات نیز می تواند برنامه خواب شما را خراب کند و بی خوابی را بدتر نماید.

6- از عصر به بعد مواد کافئین‌دار را کمتر مصرف کنید.

اثر کافئین تا چند ساعت در بدن باقی می ماند.کافئین نه تنها باعث مشکل در خوابیدن می شود، بلکه ممکن است باعث بیداری های مکرر در طول شب نیز گردد.

قهوه، کاکائو و نوشابه سیاه منابعی از کافئین می باشند.

7- از نوشیدن الکل و کشیدن سیگار خودداری کنید.

نوشیدن الکل در هر زمانی برنامه خواب شما را به هم می زند و شما را بی‌خواب می کند.سیگار کشیدن نیز باعث بدتر شدن بی خوابی می شود.

8- ورزش بر کیفیت و مدت خوابیدن شما اثر دارد.

در طول روز ورزش کنید، اما ورزش شدید را قبل از خواب انجام ندهید.ورزش کردن قبل از خواب، باعث بی خوابی می شود.حداقل سه ساعت قبل از به خواب رفتن، ورزش نکنید.

9- مراقب غذا خوردن خود باشید.

در شام، غذای سنگین مصرف نکنید، زیرا می تواند خواب شما را به هم بزند.

دیر وقت غذا نخورید، زیرا باعث می شود سیستم گوارشی بدن شروع به فعالیت کند و مانع به خواب رفتن شما گردد.اگر شما از برگشت غذا از معده به مری (سوزش سر دل) ناراحت هستید، نباید قبل از خواب، غذا و یا نوشیدنی بخورید.قبل از خواب، باید از نوشیدن زیاد مایعات دوری کنید، زیرا این امر باعث پر شدن مثانه و نیاز مکرر به تخلیه ادرار می شود.

10- سعی کنید فکر خود را از مشکلات روزانه خالی کنید.

قبل از به خواب رفتن، دعا و قرآن بخوانید، کتاب مورد علاقه خود را مطالعه کنید، از دعوا و مشاجره خودداری کنید و به مشکلات روزانه خود فکر نکنید.

11- ببینید چه دارویی مصرف می کنید.

اگر دارویی قبل از خوابیدن مصرف می کنید که باعث بی خوابی شما می شود، از قبیل: دکونژستان و یا داروهای استنشاقی آسم، از پزشک خود بخواهید که در صورت امکان ساعات مصرف آن را تغییر دهد.اگر هم خود دارو در کل باعث بی خوابی می شود، از پزشک خود بخواهید نوع آن را تغییر دهد.

12- موقع خواب، فکر خود را درگیر نکنید.

به جای آنکه در رختخواب راجع به برنامه های فردای خود فکر کنید، بهتر است بعد از شام این کار را انجام دهید.

13- محیط اتاق خواب را مناسب کنید.

دمای اتاق خواب باید معتدل باشد (نه گرم و نه سرد)، محیط اتاق خواب باید آرام و بی صدا باشد (حتی صدای ساعت دیواری مزاحم است) و نباید اتاق خواب خیلی نور داشته باشد (تاریک یا نور خیلی کم و ملایمی داشته باشد).

کودکان بخش زیادی از زندگی را پر می کنند و همیشه باید حواسمان به آن ها باشد. از انجایی که رشد و نموی فرزندان به عهده والدین است باید همیشه به دنبال راهی برای شخصیت پردازی ان ها باشیم.

خلاقیت عنصری بسیار مهم در زندگی است که نبودش باعث گره خودن کارها می شود ولی با پرورش دادن آن می توانیم زندگی بهتری را تجربه کنیم. کودکان را باید از همان دوران کودکی و خردسالی آموزش دهیم تا بتوانند از خلاقیت و استعداد های خود به خوبی استفاده کنند. برای آنکه بتوانید طبق اصول علمی در این راه جلو بروید باید از نکاتی که روانشناس ها و متخصصین بارها بیان کرده اند استفاده نمایید.

** همیشه رفتارهای کودک خود را یادداشت کنید تا بیشتر با احساسات و روحیات او آشنا شوید. پس از بررسی یادداشت ها می توانید فعالیت هایی را متناسب را رفتارهای او انتخاب کرده و فرزندتان را راهنمایی کنید.

** مدت‌هاست​ دیگر بچه‌ها با خاک و گل بازی نمی‌کنند. اگر حیاط مناسبی دارید یا پارکی نزدیکی خانه‌تان قرار دارد، به شما توصیه می‌کنیم فرزندتان را از این بازی‌های لذتبخش محروم نکنید. با او همراه شوید و اجازه دهید حسابی خاک بازی کند. این نوع بازی و ساختن برخی سازه‌ها و اشیا با گل به خلاقیت او بسیار کمک می‌کند.

** اگر پارکی در دسترس نیست ناامید نشوید. با استفاده از چند وسیله کهنه و از کار افتاده یا خمیرهای بازی هم می‌توانید بچه‌ها را سرگرم و به افزایش قدرت خلاقیت آنها کمک کنید. البته به شرطی که بچه‌ها را آزاد بگذارید تا قدری ریخت و پاش هم بکنند. می‌توانید با آنها مسابقه ساختن کاردستی‌های مختلف بدهید و ده‌ها کار دیگر که می‌توان در خانه انجام داد.

** یادتان باشد همه ما درصدی خلاقیت داریم و مهم آن است که همان را پرورش دهیم. پس انتظار نداشته باشید کودک شما در تمام زمینه‌ها بهترین باشد. کاری که شما باید انجام دهید آن است که پیشرفت‌های عادی کودک‌تان را ببینید و او را برای انجام آنها تشویق کنید. تشویق لفظی و کارهایی مانند نصب نقاشی‌های کودک روی دیوار یا یخچال خانه از این دست موارد است.

** یادتان باشد متناسب با سن فرزندتان کار‌هایی را در خانه به او محول کنید. این شیوه در او احساس خوبی ایجاد خواهد کرد. دادن مسئولیت و خواستن از او، به فرزند شما می‌آموزد برای حل مسائل زندگی‌اش فکر کند و راه‌حلی بیابد.

سرمشق خوبی برای فرزندان خود باشیم

فرزندان از والدین خود سرمشق می گیرند؛ سعی کنید سرمشق خوبی برای آنها باشید چرا که فرزندان شما همیشه با چشمان و گوشهای باز متوجه شما هستند و صداقت، وفاداری، محبت، گفتار، رفتار پسندیده و ادب و نزاکت را با سرمشق گرفتن از شما می آموزند. سعی کنید برای فرزندان خود الگوی مناسب باشید.

کنترل خشم را به فرزندان خود بیاموزید

با فرزندان خود درباره خشم حرف بزنید و هر جایی که می توانید الگوی آنها شوید و نشان دهید که از خشم پرهیز می کنید. به فرزندان خود خویشتنداری و دوری جستن از خشم را آموزش دهید؛ خود شما با خشمگین نشدن می توانید سرمشق مناسب آنها باشید و آن قدر در توصیه خشمگین نشدن بکوشید که ملکه ذهن آنها شود.

مراقب حسادت فرزندان خود باشید

مراقب نشانه های حسادت در فرزندان خود باشید؛ اگر می بینید که فرزند شما به آنچه دوستانش دارند، حسادت می کند، این احساس را در او نابود کنید. شما می توانید با اندیشیدن، خواندن و نگاه کردن از شدت این صفت منفی بکاهید و تجربه های شخصی خود را به فرزندان خود با دلیل و مورد انتقال دهید.

قصه ها و حکایت های آموزنده برای فرزندان خود تعریف کنید

سعی کنید قصه ها و حکایت های آموزنده برای فرزندان خود تعریف کنید و بر دانش و آگاهی آنها درباره زندگی آینده بیافزاید.

تصمیم گیری و مسئولیت پذیری را به فرزندان خود آموزش دهیم

بسیاری از والدین فرزندان خود را بیش از اندازه مورد حمایت خود قرار می دهند و با این کار در حق آنها ظلم می کنند. وقتی فرزندان شما به اندازه کافی بزرگ شدند، به آنها مسئولیتهایی واگذار کنید؛ به آنها کارهایی در منزل بدهید؛ تصمیم گیری برخی از امور را به آنها واگذار کنید و در کار تصمیم گیری نیز به آنها کمک کنید و شرایطی را فراهم کنید تا در آینده نیز تصمیمات عاقلانه تری بگیرند.

به یکدیگر احترام بگذارید

 والدین باید برای تربیت هر چه بهتر فرزندان خود به همدیگر احترام بگذارند و در حضور فرزندان نسبت به یکدیگر نق نزنید و گلایه نکنید.

به جای حرف زدن، عمل کنید

باید رفتار صادقانه ای را از خود به نمایش بگذارید و در عمل خوب بودن، صداقت، حقیقت بین بودن، صمیمت، شجاعت و اعتماد به نفس را به فرزندان خود بیاموزید تا آنها به داشتن والدینی همچون شما افتخار کنند.

دوست فرزندان خود باشید

کافی نیست که پدر یا مادر باشید، یک دوست باشید. وقتی به شما نیاز دارند، دستهایشان را بگیرید و آنها را به راه راست هدایت کنید. به فرزند خود قول و تضمین بدهید که هر جا نیاز داشت به کمک او خواهید شتافت؛ به او قول بدهید که به افکار احمقانه اش نخواهید خندید؛ به او قول بدهید که در کار کمک فکری به او از هیچ کوششی فرو گزار نمی کنید؛ به او بگوئید که می توانید هراس هایش را برطرف نمایید؛ به او بگویید که هر آینه بخواهد می تواند به نزد شما بیاید و می تواند بدون توجه به اشتباهاتی که کرده روی شما حساب کند و به او بگویید که او فرزند شماست و فرزند شما باقی خواهد ماند.

فرزندان خود را در معرض موقعیت های مختلف قرار دهید

 تا حدی که می توانید فرزند خود را در معرض موقعیت های مختلف قرار دهید؛ بگذارید برای خود دوست انتخاب کند؛ بگذارید شنا کردن، کوه نوردی و قایق سواری را یاد بگیرد؛ بگذارید درس موسیقی بخواند؛ بگذارید در رشته های هنری تحصیل کند و خلاصه بگذارید در هر کاری که به آن علاقه دارد فعالیت کند و از دور مراقب باشید.

به فرزندان خود، آزادی عمل بدهید

والدین باید به فرزند خود آزادی عمل بدهند به این نکته توجه داشته باشند که فرزند آنها به یک کتاب می ماند؛ اگر به شما خیلی نزدیک یا خیلی دور باشد، نمی توانید او را بخوانید. بسیاری از والدین بیش از اندازه به فرزندان خود می چسبند و بعد به شرایطی می رسند که کار از کار گذشته است؛ فرزندان خود را با نخ به خود گره نزنید؛ بگذارید از شما فاصله بگیرند و کارهای مختلفی را انجام دهند؛ بگذارید درباره کارهایی که می خواهند در زندگی اشان انجام دهند، تصمیم بگیرند، اما توجه داشته باشید که نگذارید این فاصله بسیار زیاد شود. هر شغلی که دارید و حرفه شما هر چه که هست، بی جهت فرزندان خود زیر فشار نگذارید تا حرفه شما را دنبال کنند، ممکن است فرزندان شما به این کارها کمترین علاقه ای نداشته باشند.

 از فرزندان خود یک قهرمان بسازید

گهگاه از فرزندان خود یک قهرمان بسازید، خواه در زمینه درس باشد یا در زمینه ورزش و یا در زمینه فعالیت های روزانه. کاری کنید که اعتماد به نفس پیدا کنند. آنها را با خود به مراسم عزاداری و ازدواج ببرید تا بیشتر خود را در بطن جامعه ببینند.

فرزندان خود را به مطالعه تشویق کنید

والدین باید از همان دوران کودکی برای فرزندان خود کتاب و مجله بخوانند و این باور را داشته باشند که فرزندانشان از این خواندن بهره می گیرند. با این کار دیری نمی گذرد که فرزندان شما، خود شروع به خواندن خواهند کرد. بنابراین سعی کنید برای فرزندان خود کتاب های جالب تدارک ببینید؛ درباره آنچه می خوانید با آنها صحبت کنید و با آنها درباره جنبه های مثبت و منفی آنچه می خوانید حرف بزنید. خواندن کتاب های خوب همیشه مقرون به صرفه است؛ این عادت را در فرزندان خود ایجاد کنید.

اشتباهات فرزندان خود را ببخشایید

اشتباهات بهترین دوستان انسان هستند. فرزندان خود را از شر منفی ها دور نگه دارید. دقیق و نورآور باشید اما کاری را که فرزندان شما باید بکنند به آنها دیکته نکنید؛ برخی از اشتباهات آنها را نادیده بگیرید و بگذارید آنها از اشتباهات خود درس بگیرند.

با فرزندان خود وقت صرف کنید

کمی دست از کار بکشید و فرصتی را صرف فرزندان خود کنید؛ فرزندان شما این از خودگذشتگی شما را می بینند و آن را هرگز فراموش نمی کنند؛ هر چه بیشتر به فرزندان خود برسید، از ناحیه آنها رضایت خاطر بیشتری پیدا می کنید؛ تنها خرج آنها را به دوش کشیدن کافی نیست.  والدین باید با فرزند خود و به خاطر او، وقتی را به اتفاق بگذارنند؛ به اتفاق بازی کنند؛ برایش کتاب بخوانند؛ در انجام تکالیف مدرسه به او کمک کنند؛ از او درباره دوستانش بپرسند؛ زیاد حرف نزنند و گوش شنوا باشند تا دریچه های دل فرزند به روی شما گشوده شود.

از فرزندان خود در حضور دیگران انتقاد نکنید 

 از فرزندان خود به خصوص در حضور دیگران انتقاد نکنید، فریاد کشیدن بر سر آنها و یا مجازات کردن جسمانی فرزندان، از آنها انسانی حقیر و دلخور و سردرگم می سازد و بر سماجت آنها می افزاید.  با فرزندان خود رفتاری ملایم بکنید؛ اگر می بینید که خشمگین شده اید، سکوت کنید یا از اتاق بیرون بروید و به فرزندان خود فرصت بدهید تا مسایلشان را خود حل و فصل کنند.  هرگز از فرزندان خود انتظار غیرممکن نداشته باشید؛ انتظارات غیرواقع بینانه را کنار بگذارید. به یاد داشته باشید که فرزندان بیش از انتقاد به الگو و سرمشق نیاز دارند.

به فرزندان خود بیاموزید

از باختن درس بگیرند و از موفقیت لذت ببرند به فرزندان خود بیاموزید که یک برنده باادب باشد و یک بازنده سربلند. به آنها بیاموزید که مسئله مهم بردن نیست؛ شرکت کردن در مسابقات هم به همان اندازه مهم است. به آنها بیاموزید که شکست محدود و موقتی را بپذیرند اما هرگز امید بی انتها را از دست ندهند.  با یک تبسم، یک کلمه تشویق آمیز و یک دست نوازش، تفاوت بردن و باختن را برای فرزندان خود رقم بزنید.

مقایسه نکنید

مقایسه کردن فرزندان با دیگر کودکان کار درستی نیست و سبب می شود تا فرزند شما اعتماد به نفسش را از دست بدهد بنابراین شکیبا باشید و به خاطر داشته باشید که با مقایسه کردن نمی توانید فرزندان خود را تغییر دهید. گاهی خود را به جای فرزندانتان قرار دهید گاهی لازم است که والدین خود را جای فرزندان خود قرار دهند تا خواسته های آنها را پاسخ گویند.

فرزندان خود را نازپرورده بار نیاورید

فرزندان خود را از گزند روزگار حفظ کنید، اما از حمایت بیش از اندازه هم اجتناب کنید چرا که حمایت بیش از اندازه می تواند مانع رشد و ترقی فرزندان شما شود. شما می خواهید همه چیزهایی را که خوب است به فرزندان خود بدهید، اما گاه اتفاق می افتد که این امکان پذیر نیست. بیاموزید که در وقت لزوم به فرزندان خود نه بگوئید چرا که گاه یک نه گفتن می تواند فرزندان شما نجات دهد.

- منبع: نکات طلایی در تربیت فرزندان | آسمونی http://www.asemoni.com/lifestyle/parenting-child/golden-tips-on-raising-children#ixzz2m3bB0MYz

توجه به تغذیه دانش آموزان در زمان امتحانات بسیار مهم و ضروری می باشد با اینکه درس خواندن کودکان چندان نیاز کودکان را به انرژی افزایش نمی دهد ،اما استفاده از غذای مناسب و مفید برای او ضروری می باشد.دانش آموزان و حتی بزرگسالان نیاز دارند در طول امتحانات مواد غذایی مصرف نمایند که مواد مغذی مورد نیاز آنها را تامین نمایدتا بتوانند سریعتر بیندیشند و حافظه بهتری داشته باشند .و از مصرف غذاهایی که آنها را خواب آلوده مینماید پرهیز نمایند .

*مصرف غذاهای چرب و سرشار از روغن و غذاهای پرادویه به زمان بیشتری برای هضم شدن نیاز دارند و دانش آموز را تنبل می نماید و نباید پیش از امتحان از آنها استفاده نماید.

*بادام دانه ای با ارزش برای افزایش تقویت حافظه است و به حفظ آن نیز کمک می نماید .می توان بادام را در طول شب خیساندوصبح پوست آن را گرفت و با عسل طبیعی یا شیر به دانش آموز داد .

*مصرف انگور نیز باعث تقویت اعصاب ،مغز ،هوش و حافظه می گردد

*خرما به دلیل داشتن کلسیم و فسفر فراوان موجب تقویت سلولهای عصبس و مغز و فعالیت های فکری می باشد.

،مواد معدنی موجود در شیر و محصولات لبنی ،سیب ،زردآلو ،موز،گریپ فروت ،عسل طبیعی ،کیوی ،پرتقال ،آلو،گیلاس ،توت فرنگی ،انجیر،خرما،سیب زمینی ،غلات کامل،دانه های روغنی ،سبزیجات برگ سبز ،ماهی و گوشت  به هوشیاری ذهن کودکان  در زمان امتحانات کمک می نماید.

*استفاده از میان وعده های سبک و مغذی مانند میوه ها ،آبمیوه های طبیعی ،شیر ها و مغز ها نیز برای از بین بردن خستگی دانش آموزان مفید است .

*رفتن دانش آموزان به جلسه امتحان با شکم خالی و گرسنه با عث عدم تمرکز او در جلسه امتحان می شود .

،مصرف غذاهای شور و نمکی مانند پفک و چیپس پیش از امتحان باعث تشنگی می گردد .همچنین غذاهای نفاخ ممکن است باعث دل درد و نفخ شود و نباید مصرف شود.

*سعی نمائید غذا دادن به کودکان را در وعده های کوچک و سبک انتخاب نمائید چون بچه ها دارای معده کوچک تری نسبت به بزرگسالان می باشند و دادن وعده های غذایی سنگین و حجیم در طول روز و در دفعات کم  باعث خواب آلودگی دانش آموز شده و او را بی حال می نماید.

آماده کردن ناهاری که فرزندتان در مهدکودک یا مدرسه با اشتهای کامل بخورد کار چندان ساده‌ای نیست. اینجاست که باید سیاست مادرانه یا پدرانه‌تان را به کار بگیرید و دست به کار شوید.

این سیاست و ترفندهای هوشمندانه رمز موفقیت شما در تهیه‌ی یک ناهار خوشمزه و بدون استرس است که از طرفی باعث می‌شود از انتخاب مواد غذایی آماده و صنعتی بپرهیزید و از طرفی مطمئن باشید که فرزندتان غذایش را می‌خورد. برای آشنایی با این ترفندهای هوشمندانه با ما همراه شوید.

از فرزندانتان بخواهید که کمکتان بکنند

شما غذا را برای فرزندتان تهیه می‌کنید بنابراین نظر او را بپرسید. آن‌ها را به خرید ببرید و بخواهید در تهیه‌ی غذا کمکتان کند. این کار باعث می‌شود ذائقه‌ی غذایی آن‌ها در مسیر مناسب قرار بگیرد. از این گذشته با این روش فرزندتان غذایی که خودش در تهیه‌ی آن نقش داشته است را با لذت بیشتری می‌خورد.

غذای ساده‌ای تدارک ببینید

وقتی کودکان سر میز ناهارخوری می‌نشینند چندان به غذا فکر نمی‌کنند. در واقع تمام هوش و حواسشان به بازی است. یعنی به فکر این هستند سریع چیزی بخورند و سراغ بازی بروند. برای همین سعی کنید آن‌ها را سر میز معطل نکنید و غذاهای مغذی و ساده‌ای تهیه کنید مثل ساندویچ‌های برش داده شده، میوه های تازه و دسرهای سالم. اگر غذای ساده‌ای به دستشان ندهید هر روز مجبور خواهید بود ظرف غذای دست نخورده‌ی او را خالی کنید.

هم به صرفه، هم خوردنی

اگر برای شام پیتزای سالمی درست کرده‌اید (یا سفارش داده‌اید) و تکه‌هایی از آن مانده است دور نیندازید. خیلی از بچه‌ها عاشق پیتزای سرد برای ناهار هستند. پاستاهای شب نیز گزینه‌های خوبی محسوب می‌شوند. این گونه هم دغدغه «چی درست کنم؟» را از خود دور کرده‌اید و هم ناهار مورد علاقه‌ی فرزندتان را در ظرف غذایش گذاشته‌اید.

شما غذا را برای فرزندتان تهیه می‌کنید بنابراین نظر او را بپرسید. آن‌ها را به خرید ببرید و بخواهید در تهیه‌ی غذا کمکتان کند. این کار باعث می‌شود ذائقه‌ی غذایی آن‌ها در مسیر مناسب قرار بگیرد

اگر از شام مرغ مانده باشد دست به کار شوید و به همراه نخود فرنگی و کاهو ساندویچ درست کنید و داخل ظرف غذایش بگذارید. میوه را فراموش نکنید.

پروتئین یادتان نرود

پروتئین انرژی بچه‌ها را در طول روز تأمین می‌کند. برای همین لازم است غذاهایی تهیه کنید که حاوی گوشت قرمز، پنیر، تخم مرغ، انواع لوبیاها و دانه و مغزها باشند. این مواد غذایی بهترین گزینه برای تأمین پروتئین بچه‌ها محسوب می‌شوند. خیلی از بچه‌ها عاشق تخم مرغ آب پز هستند و برخی دیگر نان و پنیر را با اشتهای خوبی می‌خورند. همیشه یک مشت کوچک از دانه‌ها و مغزهای روغنی در جیب‌های کوچکشان بریزید.

در نهایت سعی کنید ذائقه‌ی بچه‌هایتان را به سمت مواد غذایی مغذی و سالم هدایت کنید. میوه را جایگزین هله‌هوله‌ها بکنید. دست به کار شوید و خودتان کیک و بیسکویت درست کنید. میوه و سبزیجات سالم را فراموش نکنید.

انسان در زندگی مشترک ، به دو مهارت ابراز احساسات و توجه به نیازها احتیاج دارد. ابراز احساسات به این معنی که ابتدا احساسات خود را شناسایی و بعد آنها را بیان کنید و ترسیم نیازها به این مفهوم که طرز تقاضا برای خواسته ی خود را برنامه‌ریزی کنید…

ابراز احساسات و توجه به نیازها

انسان در زندگی مشترک ، به دو مهارت ابراز احساسات و توجه به نیازها احتیاج دارد. ابراز احساسات به این معنی که ابتدا احساسات خود را شناسایی و بعد آنها را بیان کنید و ترسیم نیازها به این مفهوم که طرز تقاضا برای خواسته ی خود را برنامه‌ریزی کنید. به گونه‌ای که بتوانید بی‌آنکه رفتاری انفعالی یا پرخاشگرانه داشته باشید، ابزار وجود کنید و قاطعیت به خرج دهید.

اگر در هر یک از این مهارت‌ها ضعیف باشید مناسبات شما با همسرتان آسیب می‌بیند. اگر فاقد هر دو مهارت باشید روابط شما محکوم به شکست است.

شرط اول برای ابراز احساسات این است که احساسات خود را کاملا بشناسید و از کلمات مناسب برای ابراز احساسات خود استفاده کنید . سعی کنید احساسات خود را یادداشت کنید. تمرین زیر به شما کمک می‌کند احساسات لحظه‌ به لحظه ی خود را تجربه کنید، نگوئید خودم هم نمی‌دانم چرا چنین می‌کنم و چرا چنین رفتاری دارم؟ تمرین زیر به شما کمک می‌کند احساسات لحظه به لحظه خود را تجربه کنید.

تاریخ موقعیت احساس

۱۰/۳ احمد گل‌های باغچه را خراب کرد. خشمگین‌و‌اندوهگین
۱۰/۵ احمد برایم شاخه گلی آورد تا عذرخواهی کرده باشد. مهر- توجه
۱۰/۶ می‌خواستم خونه مامانم برم اما دیدم احمد حاضر نیست با من بیاید. عصبی،‌دلگیر،‌ناراحت
۱۰/۹ توضیح میدم چرا احمد با من نیامد. احساس خجالت

قدم اول در ابراز احساسات انتظار کلمه‌ای است که احساس شما را به بهترین شکل نشان می‌دهد، افسرده، خشمگین، دلگیر، عصبانی، مشوش، نگران و نظایر آن.

شما می‌توانید با رعایت اصول زیر احساساتتان را به بهترین شکل به همسرتان انتقال دهید و به آن‌گونه‌ای که پذیرای شما باشند، مطرح کنید.

۱- در عبارات به جای اینکه از فاعل تو استفاده کنید بهتر است فاعل «من» را به کار ببرید. توجه داشته باشید که جملات با فاعل «تو» بسیار سرزنش آمیز هستند.

«تو مرا عصبانی می‌کنی»

«تو آدم بی تعهدی هستی و جز خودت به کسی فکر نمی‌کنی»

«تو داری اعصابم را مختل می‌کنی»

وقتی از فاعل من استفاده می‌کند ، مسئولیت احساساتتان را می‌پذیرید و احتمال اینکه همسرتان به حرف شما بها بدهد، بیشتر می‌شود. و لذا بهتر است بگویید:

«من عصبانی هستم»

«دیشب وقتی دیر آمدی، ناراحت شدم»

«اعصابم مختل شده است»

توجه داشته باشید ممکن است جمله‌ای را با فاعل «من» شروع کنید، اما جمله اصلی متوجه «تو» باشد. مانند :

«احساس می‌کنم تو یک روانی هستی»

«من از مخارج بی‌تناسب تو عصبانی هستم»

۲- صادق باشید. سعی کنید در بیان احساسات خود تا حد امکان برخورد صادقانه داشته باشید، حقیقت را بگویید، مبالغه نکنید.

۳- همخوانی داشته باشید. مهم است که زبان و لحن صدای شما با کلام‌تان هم‌خوانی داشته باشد، اگر در حالیکه تبسم می‌کنید از اندوه خود حرف بزنید، مسلما پیام شما به طور صحیح مخابره نخواهد شد.
توجه به خواسته‌ها

این حق شماست که خواسته‌هایتان را با همسرتان در میان بگذارید در واقع در قبال خود و در قبال همسرتان مسئول هستید که نیازهایتان را بشناسید، شما متخصص خودتان هستید.

هیچ‌کس و حتی همسرتان نمی‌تواند ذهن شما را بخواند، و از خواسته‌هایتان آگاه شود. ممکن است شخص از شما بخواهد کاری را برایش انجام دهید، شما نیز می‌پذیرید ولی دائم در خودتان شکایت می‌کنید. آیا نمی‌دانند من چقدر گرفتارم؟ آیا نمی‌خواهند وضعیت و مشکلات مرا درک کنند؟ باید بگوییم این شما هستید که باید خواسته‌ها، مشکلات و نیازهایتان را مطرح نمایید، دیگران قادر به اندیشه‌خوانی نیستید و نمی‌توانند ذهن شما را بخوانند، بهتر است در چنین شرایطی بگویید «خیلی مایلم به شما کمک کنم ولی به دلایلی فعلا قادر به انجام آن نیستیم و خیلی راحت از پذیرفتن آن کار خودداری کنید» در ارتباط با همسر بهتر است ابتدا درخواست خود را از قبل بنویسید. در این صورت موضوع در ذهنتان روشن‌تر می‌شود و از آن مهم‌تر، می‌توانید مطمئن شوید که ارتباط شما از عناصر یک درخواست خوب برخوردار است

۱٫ شاد باشیم
شاد بودن همیشه ارزشمند است، پس سعی کنیم خود را خوشحال و سرحال نشان دهیم تا خستگی را از تن شریک زندگی خود دور کنیم.

۲٫ صبور باشیم
اگر رفتار همسرمان را خوشایند نمی‌دانیم بهتر است با حوصله و تأمل و در شرایط مناسب او را از چگونگی رفتارش آگاه کنیم….

۳٫ منطقی رفتار کنیم
مسایل را منطقی و درست بررسی کنیم و به جای منافع شخصی، مصالح زندگی مشترک را در نظر بگیریم و بی‌طرفانه قضاوت کنیم.

۴٫ کم توقع باشیم
از همسرمان آن‌قدر انتظار داشته باشیم که بتواند به انتظارات پاسخ دهد.

۵٫ مثبت‌نگر باشیم
با بیاد آوردن لحظات شیرین زندگی بدبینی را از خود دور کنیم، به رفتارهای خوب همسرمان بیشتر بیندیشیم و جنبه‌های خوب زندگی را فراموش نکنیم.

۶٫ خوش‌بین باشیم
داشتن نگاه خوش‌بینانه به زندگی و اطرافیان باعث ایجاد آرامش و بذل محبت و عاطفه می‌شود.

۷٫ یک‌دل باشیم
درک متقابل موجب ایجاد تفاهم می‌شود و یکدلی به وجود می‌آورد.

۸٫ شنونده ی خوبی باشیم
هنگامی که همسرمان با ما صحبت می‌کند حتی‌الامکان به چشمان او نگاه کنیم و یا با اشاره و سرتکان دادن نشان دهیم که به حرف‌های او توجه داریم.

۹٫ مشوق همسر خود باشیم
برای رفتارها و صحبت‌های همسرمان ارزش قائل شویم و با یادآوری موقعیت‌های موفق گذشته، او را تشویق کنیم تا آینده ی بهتری داشته باشد.

۱۰٫ به پیشرفت یکدیگر اهمیت دهیم
آنقدر صمیمی باشیم که پیشرفت و ترقی همسرمان یکی از آرزوهای ما باشد، در حقیقت اولین کسی که از این پیشرفت سود می‌برد ما هستیم.

۱۱٫ خوش قول باشیم
برای حرف‌ها و قول‌های خود ارزش قائل شویم و خود را در مقابل آنها مسوول بدانیم خوش‌قولی نشانه ی احترام به خود و همسر است.

۱۲٫ احترام به شخصیت همسرمان را فراموش نکنیم
به شخصیت همسرمان احترام بگذاریم و حرمت یکدیگر را نزد خانواده و دوستان و … حفظ کنیم.

۱۳٫ ارتباط کلامی و عاطفی خود را حفظ کنیم
سعی کنیم با همسر خود درباره ی مسائل مختلف گفتگو کنیم. صحبت کردن بهترین راه آگاهی از افکار و احساسات همسر می‌باشد.

۱۴٫ با یکدیگر مهربان باشیم
همسرمان را جزئی از وجود خود بدانیم، محسناتش را بازگو کنیم، برایش خوبی بخواهیم و در راه کمک به همسرمان تمام تلاش خود را به کار ببریم. با مهربانی می‌توانیم مالک قلب‌های یکدیگر باشیم و رابطه ی گرم و صمیمی بر قرار کنیم.

۱۵٫ محبت‌پذیر و قهر گریز باشیم
منش توأم با مهربانی و دوری از قهر و کینه صفت همسران فداکار است. تلاش کنیم که آیینه ی زندگیمان شفاف و بدون غبار کدروت باشد.

۱۶٫ راستگو باشیم
صداقت و راستی از بهترین سرمایه‌های زندگی مشترک است. هرگز نباید به دروغ و نیرنگ متوسل شویم حتی اگر حقیقت به نفع ما نباشد. فراموش نکنیم که دروغ پایه‌های زندگی را سست می‌کند.

17. محیط خانواده را با صفا کنیم
فضای عاطفی خانواده باید چنان مطلوب و دوست داشتنی باشد که همسرمان در آن احساس رضایت خاطر کند و از امنیت روانی برخوردار باشد.

۱۸٫ به ارزش‌های دینی، اخلاقی و خانوادگی پایبند باشیم
ارزش‌ها از ارکان و ستون‌های اصلی خانواده محسوب می‌شوند و مقید بودن به ارزش‌ها موجب دوام و استحکام خانواده می‌شود و اصالت آن را حفظ می‌کند.

۱۹٫ به نیازهای همسر توجه کنیم
رفتار دلنشین و توأم با متانت موجب می‌شود خواسته‌های خود را به راحتی بیان کند.

۲۰٫ بهداشت روانی همسر را تأمین کنیم
در سایه ی سلامت جسمی و روانی می‌توانیم به هدف‌های خود برسیم، بنابراین باید به رفتار او توجه نماییم و از افسردگی و خمودگیش جلوگیری کنیم.

۲۱٫ با یکدیگر مشورت کنیم
هر یک از همسران باید حق داشته باشند نظر و پیشنهاد خود را بیان کنند. با مشورت کردن، راه رسیدن به زندگی سالم کوتاه تر می‌شود.

۲۲٫ قدرشناس باشیم
از همسرمان به خاطر انجام وظایف، مسوولیت‌ها و همکاری‌هایش قدردانی کنیم برای ابراز سپاسگزاری و تشکر به کلمه‌های خاصی نیازمند نیستیم!

۲۳٫ احساس مسوولیت داشته باشیم
هر یک از همسران باید خود را در مقابل کاری که برعهده گرفته‌اند متعهد بدانند و از انجام دادن آن شانه خالی نکنند.

۲۴٫ برنامه‌ریزی کنیم
در حقیقت برنامه‌ریزی به زندگی خانوادگی نظم و سامان می‌بخشد.

۲۵٫ الگوی خوبی باشیم
طوری رفتار کنیم که الگوی رفتاری مناسبی برای همسر و فرزندان خود باشیم.

۲۶٫ خود را به جای همسرمان بگذاریم
دنیا را از دریچه ی نگاه او ببینیم و از خود بپرسیم : “اگر من جای او بودم چه می‌کردم؟”

۲۷٫ به خواسته‌ها و افکار یکدیگر احترام بگذاریم
فراموش نکنیم که ازدواج پیمان همکاری و تشریک مساعی است.

۲۸٫میانه رو و متعادل باشیم
حضرت علی (ع) فرموده‌اند “خیرالامور اوسط‌ها”، پس اگر در تمام امور زندگی (خوردن، خوابیدن، مسافرت و حتی محبت کردن و…) اعتدال را رعایت کنیم کمتر دچار مشکل می‌شویم.

۲۹٫ با جملات زیبا از همسر خود دلجویی کنیم
یک جمله ی شورانگیز می‌تواند طوفانی از خشم و غضب و نفرت را خاموش کند و بنای زندگی را از خطرات گوناگون دور سازد.

۳۰٫ روابط زناشویی را بسیار مهم بدانیم
عدم توجه به این روابط موجب ایجاد مشکلات مختلف خانوادگی، روحی و روانی برای هر یک از طرفین می‌شود و زندگی را با خطرهای جدی روبرو می‌کند.

۳۱٫ به همسرمان دلگرمی بدهیم
به همسر خود بگوییم که من به خاطر عشق به تو همه ی سختی‌های زندگی‌مان را می‌پذیرم چنین جملاتی باعث دلگرمی او می‌شود.

۳۲٫ همسر خود را راضی کنیم
باید طوری رضایت همسرمان را جلب نماییم که مطمئن باشیم هیچ وقت ما را ترک نمی‌کند و یا در هیچ مشکلی ما را تنها نمی‌گذارد.

۳۳٫ با همسرمان صادقانه رفتار کنیم
با متانت و صداقت قبول کنیم که در بعضی از کارها همسرمان شایسته‌تر است.

۳۴٫ در زندگی مشترک به تنهایی تصمیم نگیریم
برای سخن و پیشنهاد همسرمان احترام قائل شویم و خود را عقل کل ندانیم. باور داشته باشیم که همیشه همه چیز را همگان دانند.

۳۵٫ سختی‌ها و مشکلات محیط کار را در حد ضرورت با همسرمان در میان بگذاریم
هم فکری بار مشکلات را سبک‌تر می‌نماید.

۳۶٫ فرمان ندهیم
نباید خانه را به پادگان تبدیل کنیم، متوجه باشیم که خانه کانون عشق و محبت است نه محل یکه تازی و خشونت.

۳۷٫ تعصبات غلط و افکار مزاحم را از خود دور کنیم
افکار مزاحم مانند خوره، سلامت روانی انسان را از میان می‌برند. بهتر است به جای اعمال تعصبات دست و پاگیر انرژی خود را صرف توجه به همسر و خانواده نماییم.

۳۸٫ از ازدواج خود اظهار پشیمانی نکنیم
زندگی و روابط خود را با دیگران مقایسه نکنیم و از یاد نبریم که زندگی هر کسی مطابق سلیقه و عقل و درایت او اداره می‌شود.

۳۹٫ روی نقاط ضعف همسر خود انگشت نگذاریم
هر فردی ممکن است در موارد مختلف دچار ضعف باشد آشکار کردن و بزرگ جلوه‌دادن این نقاط ضعف موجب ایجاد کدورت می‌شود. هرگز نباید از نقطه ضعف‌ها به عنوان اسلحه‌ای برای سکوت یا شکست دادن همسر استفاده کنیم.

۴۰٫ مقابله به مثل نکنیم
از رفتارهای تلافی جویانه بپرهیزیم و سعی کنیم به جای مقابله به مثل، رفتار مناسب را به او یادآوری نماییم.

 فردی که پشت در می‌بینید همان کسی است که شما در رویارویی با ...

دانلود سخنرانی استاد مهندسی ارائه الگو در زندگی

حجت الاسلام والمسلمین تراشیون  

آسیب شناسی چیست؟
آسیب شناسی در حوزه علوم پزشکی دانشی است که به مطالعه و بررسی بافتها و سلولها آسیب دیده یا آسیب زا و سبب شناسی بیماری می پردازد. بدین منوال آسیب شناسی اجتماعی علل و عوامل ایجاد کننده آسیبها و آفتها اجتماعی را مورد مطالعه قرار می دهد. کاربرد این دانش در مطالعه خانواده و «خانواده شناسی» یعنی شناخت عواملی که سلامت و استحکام خانواده را تهدید می کند و ازدواج پایدار و موفق را آسیب پذیر می سازد.
بسیاری از جامعه شناســان و دانشمنــدان علوم اجتماعی، جامعه را به منزله موجودی جاندار می پندارند که از اندام و اعضای زنده تشکیــل شده است. هر اندام و عضــو از یاختــه یا سلول های متعدد تشکیــل شده است که وظایف و نقش های گوناگون به عهــده دارد. از این دیدگاه خانــواده به عنوان یک سلـول، هر چه سالم تر و شاداب تـر باشد، جامعه هم سالم تر و با نشاط تر خواهـد بود. همچنیــن برخی از متخصصــان علـوم اجتــماعی جامعــه را به یک نظـام کلان تشبیـه کرده اند و بـر این باور هستنــد که جامعه ماننــد یک اتومبیـل است که از نظام های فرعی یا خرد تشکیل شده است. از این رو سلامت یکایک نظام های فرعی موجب سلامت کل نظام می شود.
عدم توجه به امور خانه
گاهی اوقات بی توجهی به برخی مسائل و عدم مشارکت در امور خانه موجب می شود، زن یا شوهـر این بی توجهی به امـور خانه را به بی توجهی و بی علاقگی به شخص خود تعمیم یا نسبت دهند. برای مثال شیر آب خراب است و چند وقت است که چکه می کند. ساعت خراب شده است و چنـد روز است که نیاز به تعمیر دارد. دکمه پیراهن من چند وقت است افتاده و کسی به فکر دوختن آن نیست. بنابراین اگر زن یا شوهری گفت: «همسر من به فکر خانه و خانواده نیست، من برای او ارزشی ندارم، او سرش به کار خودش مشغول است و ...» اظهارات او می تواند نشانه های خطر و آسیب زایی خانواده محسوب شود.
عدم همکاری در امور خانه به ویژه در دوران بیماری و بارداری زن، مورد خاصی است که موجب می شود زن دلسرد شود و این وضعیت را نشانه بی علاقگی یا بی وفایی شوهر تعبیر کند. روزی پیامبر اکرم (ص) به خانه دخترش حضرت فاطمه زهرا(س) رفت و دید دخترش پای دیگ نشسته و حضرت علی (ع) دارد برایش عدس پاک می کند. از صفا و صمیمت این زن و شوهر بسیار خوشش آمد و فرمودند: «مردی که به زن و فرزندش از روی محبت خدمت کند، خدا برایش خیر دنیا و آخرت را پاداش می دهد.»
مسایل اقتصادی و مالی
زندگی زناشویی بر پایه اشتراک بنا شده است. از این رو به کار بردن عبارتهایی از قبیل ((مال من))، ((جهیزیه من))، ((مال تو)) و نظایر آن پایه اشتراک را متزلزل و به تفرق و جدایی تبدیل می کند. زن و شوهر جوان آگاه و بصیر روی این عبارتها خط بطلان می کشند و آنها را به ((مال ما))، ((مساله ما)) و ((مشکل ما)) تبدیل می کنند. پیوندهایی که بر پایه انگیزه های مادی و ثروت زن یا شهر پی ریزی شده، پس از مدتی از هم می گسلد و بنیاد خانواده را متلاشی می کند. قدیمی ها جمله زیبایی را می گفتند که: «آدم نان خالی بخورد، اما دلش خوش باشد.» این جمله بانگر آن است که نیازهای مادی انسان در حد متوسط تامین شود، اما نیازهای روانی باید در حد بالا مورد توجه قرار گیرد.
انتقاد پذیری 
هر کس باید بداند: هیچ کس کامل نیست و انتقاد راهی به سوی کمال است. بنابراین زن و شوهر باید با یکدیگر قرار بگذارند اگر از یکدیگر اشکالی دیدند، کاملا محترمانه و محرمانه و صادقانه به یکدیگر تذکر دهند و در پذیرفتن سخن حق عناد نورزند. واقعیت آن است که اکثر زنها و شوهرها یاد نگرفته اند که برای داشتن روابط سالمتر و حل مسایل زناشویی خود با یکدیگر به گفتگو و انتقاد بپردازند. حال آن که انتقاد مثبت و سازنده، هنری است که باید اصول و دانش آن را فرا گرفت و بهبود روابط زن و شوهر منوط به آن است که زوجین احساسات و افکار و دلخوریهای خود را با یکدیگر مبادله کنند. گاهی اوقات زن و شوهر ممکن است از انتقاد مستقیم همسر خود اجتناب کند و بگوید: «انتقاد موجب می شود روابط ما بدتر و غرور همسرم جریحه دار شود!» در حالی که امکان دارد همسر شما تاکنون ناخشنودی ها و دلخوریهای خود را به دهها شکل و روش کلامی یا غیر کلامی نشان داده باشد و در نتیجه بر اثر علنی نکردن ((رنجش ها))، شما به طور دقیق و مشخص ندانید که چه خطایی مرتکب شده اید و به رفتار نادرست خود ادامه دهید. بنابراین سعی کنید حرف دلتان را صمیمانه و صادقانه با همسرتان مطرح نمایید و هنگام انتقاد لحن کلامتان آمرانه و تهدید کننده نباشد. همچنین سعی کنید هنگام انتقاد به جای تمرکز بر آنچه که در رفتار همسرتان نمی پسندید، به رفتار مطلوبی که مورد نظر شما است و موجب رضایت خاطر شما می شود تکیه کنید. برای مثال به جای آنکه بگویید: «دوست ندارم دیر به خانه بیایی» بگویید: «وقتی زود به خانه می آیی من خوشحال می شوم». (ویزینگر، 1369). یادتان باشد که جمله هایی مانند ((از ما گذشته!!)) یا ((من همین هستم که هستم!!)) سلامت خانواده را تهدید می کند.
توصیه هایی برای پیشگیری از ستیزه های خانوادگی
چگونه می شود یک زندگی موفق و پایدار داشت و از بروز ستیزه های خانوادگی پیشگیری کرد؟
نیاز به برقراری رابطه انسانی در زندگی مشترک از مهمترین ضروریات است و مسلما کانون خانواده اولین پایگاه هر کس برای ارضاء این حس و نیاز می باشد. هر کس دوست دارد دیگران را دوست بدارد و دیگران هم او را دوست داشته باشند؛ بتواند صادقانه رفتار کند و رفتاری صادقانه از طرف مقابل خود مشاهده کند. ولی قبل از هر گونه عملی نیاز به علم و آگاهی داریم. اگر انسان بخواهد زندگی با نشاط و بسامانی داشته باشد، باید بداند برای رسیدن به چنین هدفی چه چیزهایی مورد نیاز است و باید با چه سلاحی پیش برود و کجا برود؟ لذا علم و آگاهی از اصول زندگی مشترک، از ضروریات است و پس از آن عمل به آن علم قرار دارد. 
می توان گفت مهمترین راز سلامت و بقای خانواده، اصل دوست داشتن همسر است. اگر همسر خود را دوست بدارید؛ به خواسته های او توجه می کنید، خطاهای احتمالی او را می بخشید و برای رضایت و خوشبختی او تلاش مضاعف می کنید. سعی کنید از انتخاب همسر خود احساس رضایت نمایید و بیاندیشید که بهترین انتخاب را کرده اید. 
یکی دیگر از عوامل موفقیت در حفظ سلامت خانواده، اعتقاد به این اصل است که هیچ کس کامل نیست. من هم کامل نیستم. انتقاد در فضای سالم و صمیمانه می تواند راهی برای رسیدن به کمال باشد. فرد موفق نه تنها از انتقاد روی گردان نیست، بلکه آن را با گشاده رویی می پذیرد. البته باید توجه داشته باشیم که زبان وبیان انتقاد، سالم و سازنده باشد. 
در زندگی مشترک احساس مسئولیت و روح مشاورت از اهم امور است و هر یک از اعضاء باید سعی کند نقش خود را به خوبی ایفاء نماید و در صورت لزوم از خود گذشتگی بیشتری نشان دهد.
در این بخش توصیه ها و رهنمودهایی ارائه می شوند که امید است هم زن و هم شوهر با به کار بستن آنها در عمل و در زندگی مشترک بستر رشد و سلامت خانواده را تسهیل و تسریع کنند و از انحلال و آسیب خانواده پیشگیری نمایند و هیچگاه به اندیشه طلاق و جدایی نیفتند.

منابع:
قرآن مجید، ترجمه الهی قمشه ای، تهران: انتشارات کتابخانه سنایی و دارالقرآن کریم.
ایزدی، سیروس (1356). بحرانهای زندگی زن، تهران: انتشارات چهر.
بارکر، فیلیپ (1375). خانواده درمانی پایه، ترجمه محسن دهقانی و زهره دهقانی، تهران: انتشارات رشد.
بک، آرون تی (1370). عشق هرگز کافی نیست: روشهای نو برای حل مشکلات زناشویی و خانوادگی بر اساس شناخت درمانی. ترجمه مهدی قراچه داغی، تهران: انتشارات نیوند.
به پژوه، احمد (1375). اصول برقراری رابطه انسانی با کودک و نوجوان: راهنمای خانواده سالم: تهران نشر رویش (انتشارات بعثت).
به پژوه، احمد (1374). آسیب شناسی ازدواج و خانواده: نکاتی چند درباره شناسایی، علت یابی و راهیابی مسایل زناشویی در: آموزش جوانان در آستانه ازدواج (چاپ دوم)، تهران: انتشارات انجمن اولیاء و مربیان جمهوری اسلامی ایران.
ثنایی، باقر (1370). آسیب شناسی خانواده. پژوهشهای تربیتی: فصلنامه علمی – پژهشی دانشگاه تربیت معلم،3،1، 77-96.
ساروخانی، باقر (1372). طلاق: پژوهشی در شناخت واقعیت و عوامل آن. تهران: انتشارات دانشگاه تهران.
قائمی، علی (1360). خانواده و مسایل همسران جوان، تهران: انتشارات امیری.
وایرینگر، هندری (1369). هیچ کس کامل نیست، ترجمه پریچهر معتمد گرجی، تهران: انتشارات مروارید.
نوشته شده توسط محمدرضا بلبل پور در شنبه 1385/11/28 
http://reza4603.blogfa.com/post-311.aspx
 

لطفا از  مطلب فوق  با درج این لینک و منبع استفاده نمایید :حمید رضا ترکمندی ، زیباوب www.zibaweb.com

روش‌های کاربردی در مورد تربیت فرزندان 
همه ما تداوم وجود خویش را در فرزندان‌مان جستجو می‌کنیم. آنان میوه شیرین درخت حیات و ثمره تمام رنج و تلاش ما در زندگی این جهان می‌باشند، آنها آیینه وجود خود ما هستند که افکار، رفتار و روش‌های تربیتی درست یا غلطی را که در مورد آنان به‌ کار برده‌ایم، منعکس می‌سازند. هرگز فراموش نکنید که باید فرزندانمان را برای زمانی غیر از زمانی که خود در آن زندگی می‌کنیم، تربیت نماییم. جامعه‌ای که از خیلی جهات با اجتماع کنونی ما تفاوت دارد. 
زبان فرزندان خود را بیاموزیم، زیرا شخصیت ما ثمره گذشته است و آنان متعلق به آینده هستند. 
الف – اصول برقراری ارتباط سالم با فرزندان 
1) فرزندان خود را همان‌طوری که هستند بپذیرید و از مقایسه آنان با دیگران خودداری کنید. 
2) علاقه خود را به‌صورت جملات شیرین و شیوه‌های غیرکلامی محبت‌آمیز به او ابراز کنید. 
3) با کودکان با زبان کودکی سخن بگویید و در قالب بازی‌ها با آنها ارتباط برقرار کنید. 
4) با احترام و تشویق در فرزندانتان ایجاد امنیت روانی و انگیزه مثبت کنید. 
5) فاصله روحی خود را با درد دل کردن و تعریف خاطرات کودکی با فرزندانتان کم کنید. 
6) الگوی شخصیتی فرزندان خود باشید و بدون کلام رشد معنوی را در آنان تقویت کنید. 
7) اشتباهات فرزندان خود با بزرگواری، بدون پرده دری و ایجاد جسارت در آنها رفع نمایید. 
8) به او دستورندهید و نام فرزند خود را با احترام ‌به‌ویژه در حضور دیگران صدا کنید. 
9) دادن هدیه‌های کوچک و مناسب، به بهانه‌‌های مختلف به آنان. به صورتی که آنها را پرتوقع نسازید و برای هر کار کوچکی از شما انتظار پاداش و جایزه نداشته باشند. 
10) فاصله سنی خود را با فرزندانتان در ذهن خود به حداقل برسانید تا بتوانید زمینه‌هایی برای صحبت دوستانه فراهم کنید و او به راحتی مانند یک دوست نزدیک مسائل درونی خود را با شما مطرح کند. بدین‌منظور از روش عدد طلایی استفاده نمایید. 
عدد طلایی ارتباط با فرزندان: عددی است که باید از سن خود کم کرده و به سن فرزند خویش اضافه نمایید تا بتوانید به راحتی با وی ارتباط صمیمانه برقرار کنید: 
سن فرزند- سن خویش /2=عدد طلایی 
ب – اصول تربیتی فرزندان 
فرزندان ما آنچه را که می‌بینند یاد می‌گیرند، نه آنچه را که می‌شنوند. بنابراین به جای نصیحت و باید و نباید‌های تحکم‌آمیز تربیتی باید خود الگوی تربیتی فرزندانمان باشیم. بهترین شیوه و موثر‌ترین راه تربیت فرزندان و اولین مرحله تربیت شروع از خود است. 
1- فرزندان خود را با سختی و محرومیت آشنا کنید، تا دارای روحی قوی و محکم شوند. 
2- در مقاطع دشوار در کنارش باشید و با او هم‌دردی کنید، اما او را به خود وابسته نسازید. 
3- در موقع انتقاد شخصیت وی را زیر سوال نبرید، بلکه عمل ناپسند او را مطرح کنید. 
4- توقعات و انتظارات خود را به‌صورت دقیق و در حد توان او برایش توضیح دهید. 
5- اهمیت وی را در خانواده به او تفهیم کنید تا در حفظ و رشد شخصیت خود بکوشد. 
6- نسبت به دوستان فرزند خود حساسیت و شناخت بالایی داشته باشید. زیرا گرایش او به پذیرش در گروه همسالان و مشابهت با آنان، از عوامل اصلی تربیت نوجوانان است. 
7- با توجه به شخصیت هر کودک تنبیه او شکل و مراحل خاص خودش را دارد. مانند (محبت، کنایه، نصیحت، گذشت، محرومیت و ... که تنبیه بدنی آن هم به صورت ضعیف، آخرین مرحله می‌باشد) 
8- پرهیز از روش فرزند سالاری در تربیت (تربیت گل‌خانه‌ای) که نتیجه‌ای جز پرورش فرزندانی پرتوقع، ضعیف، زودرنج و شکننده در برابر حوادث زندگی را نخواهد داشت. 
9- ایجاد حس مسئولیت و اعتماد به نفس در فرزندان با تعیین وظایف آنان در خانواده. 
10- شناخت محدودیت‌ها و کشف استعداد کودک و ایجاد زمینه رشد و بروز خلاقیت در او. 
هر کسی را بهر کاری ساختند مهر آن را در دلش انداختند

مقدمه:
در عصر ارتباطات و دنياي رسانه‌ها، ما هنوز نيازمند ارتباط‌هاي دوستانه و سنتي خويش هستيم و آن‌چه مسلم است آشنايي با روش‌هاي صحيح ايجاد ارتباط، سازگاري در شرايط و موقعيت‌هاي خاص، گذشت و فداكاري، حس همدلي و وفاداري براي تحكيم بخشيدن و توسعه‌ي هرچه بيشتر اين روابط لازم است. چه خوب است اين نياز را ابتداي كودكي به شكلي كاملاً اصولي و مطابق با هنجارهاي جامعه به فرزندانمان بياموزيم، تا آنها در اين راستا دچار مشكل نشوند.
در اين مقاله مطالبي درباره‌ي روانشناسي ارتباط جمع‌آوري شده است كه اميدوارم براي خواننده مفيد باشد.

ارتباط:
هر كس به دوستاني نياز دارد، اما همه‌ي افراد نمي‌دانند چگونه دوستاني پيدا كنند و آن‌ها را نگه دارند.
تقاضاها و نيازها از سوي شغل و خانواده باعث مي‌شود كه بسياري از مردم، انر‍‍ژي كمتري براي آوردن يك فرد جديد به زندگي خود يا پرورش ارتباطاتي كه تاكنون داشته‌اند صرف كنند.
به گفته‌ي «چريل ريچي» دكتراي تخصصي و مددكار اجتماعي در دانشگاه واشنگتن: تحقيقات نشان داده است مردمي كه حمايت جدي از سوي دوستان يا خانواده ندارند، زندگي كوتاه‌تري دارند و بيشتر از استرس رنج مي‌برند. حمايت از جانب دوستان مي‌تواند قدرت برقراري تغييرات مثبت در زندگي را براي مردم ايجاد كند. مثل دور ماندن از داروها(مواد مخدر) و يا بروز دادن ارتباطات خصمانه(پرخاشگرانه). بعضي از مردم ممكن است يافتن دوست را كاري سخت بدانند، زيرا آنها فاقد مهارت‌هاي مورد نياز براي تعامل موثر با ديگران و ايجاد ارتباط اجتماعي حمايت‌كننده هستند. انسان‌ها با اين مهارت‌ها متولد نمي‌شوند،‌ آنها نياز به يادگيري اين مهارت‌ها دارند.

از كجا شروع مي‌كنيد؟
دكتر ريچي اظهار مي‌دارد: بيشتر از اينكه كه يك هدف وسيع مثل يافتن دوستان جديد داشته باشيد هدف را به گام‌هاي كوچكتري كه قابل رويارويي و دست‌يابي باشند تقسيم كنيد.
قدم اول مي‌تواند اين باشد كه هرروز با يك نفر كه به خوبي او را نمي‌شناسيد مكالمه‌اي را آغاز كنيد، براي مثال يك نفر را در محل كار خود يا در كليسا، اين ممكن است به مرور زمان به وسيله‌ي در نظر گرفتن يك موضوع و آغاز ارتباط و حتي تمرين با يك عضو حامي خانواده يا يك دوست قابل اعتماد موجب آمادگي شود.
براي عده‌اي،‌ ملاقات با افراد جديد ممكن است قسمت ساده‌ي كار باشد. اما مشكل اين است كه چگونه مي‌توان يك آشنايي اوليه را به يك دوستي تبديل كرد.
اطلاعاتي درباره‌ي خودتان، از طريقي آشكار كنيد كه اعتماد را در يك رابطه دوستي ايجاد كند. روش ديگر رفتار متقابل است براي مثال: از طريق گوش كردن با دقت به ديگران هنگامي كه اطلاعاتي را درباره خودشان بروز مي‌دهند و يا به طور ملموس،‌ فراهم كردن يك پرستار بچه براي ديگران به خاطر لطفي به آنها. 

توسعه‌ي روابط دوستانه:
بعضي از مردم خود را بدون حامي مي‌يابند نه اين خاطر كه نمي‌توانند روابط اجتماعي را آغاز كنند بلكه به اين دليل كه آنها دوستشان را با كمك خواستن بيش از حد و جبران نكردن آن آزرده مي‌كنند. يا از بين بردن اعتماد مثل گفتن رازي كه باعث مي‌شود دوستي متزلزل گردد. (ارتباط ناپايدار شود).
دكتر ريچي مي‌گويد: براي برقراري ارتباط، مهم است كه قابل اعتمادتر و مسوول‌تر باشيم و رفتار متقابلانه‌ي بيشتر در روابط روزمره داشته باشيم.
اگر ارتباطات اجتماعي شما حمايت كننده است. بودن افراد زياد در اطراف شما در تمام مواقع، ممكن است در اوقات شخصي شما و خانواده‌تان دخالت كند. بخشي از ساختار مهارت اجتماعي، قرار دادن حد و مرز در يك رابطه است و اينكه اين رابطه را در سطح يك آشنايي نگه داريم تا تبديل آن به يك دوستي نزديك. يك فرد با تعداد روابط اجتماعي خيلي زياد، مي‌تواند شرايط بدتري نسبت به يك فرد تنها داشته باشد اگر بيشتر آن ارتباطات اجتماعي، منفي و ضعيف باشد و در انتها، تعداد روابط اجتماعي، دقيقاً به اندازه‌ي كيفيت آن‌ها مهم نمي‌باشد.
دكتر ريچي مي‌گويد: دوستي در يك ارتباط فيزيكي محض بيشتر است، به نوع تبادلاتي كه در ارتباطات خود با مردم داريد دقت كنيد و اين كه آيا اين افراد مي‌توانند نوع ياري و حمايت را به گونه‌اي تأمين كنند كه مفيد باشد؟

چرا ما دوستاني داريم؟
كودكي نه ساله پاسخ مي‌دهد: تا كسي باشد كه با او بازي كنم. و كودك دوازده ساله مي‌گويد: اينگونه است كه شما تنها نخواهيد بود ولي هست كه شما را حمايت كند و در كنار شما باشد.
اين دو پاسخ يك طرز تفكر موشكافانه و ديدگاه پيشرفته در مورد دوستان و روابط دوستانه است كه به عنوان يك ويژگي كودكان در فرهنگ‌ها و جوامع مختلف ظاهر مي‌شود.
اگر چه كودكان، هم سالان زيادي در گروه‌هاي بازي، مهد كودك‌ها، كلاس درس و همسايه‌ها دارند اما گروه مشخص شده‌اي از دوستان و حتي تعداد كمتري دوست صميمي دارند. «كارولي هاوز» اشاره مي‌كند كه روابط دوستانه در دوران پيش از مدرسه از يك رفتار اجتماعي متقابل و احساسي از توافق پديدار مي‌شود كه كودكان با هم بودن و درگير شدن در دسته‌اي از فعاليت‌ها كه هر دو از آن لذت مي‌برند را آسان مي‌دانند. اين رابطه‌ي دوستانه ابتدايي، كودكان را براي فرصت همكاري و ارتباط با ديگران آماده مي‌كند. در نتيجه كودكاني كه رابطه‌ي دوستانه‌ي پايداري ايجاد كرده‌اند بيشتر قادر به تكميل فعاليت‌هاي پيچيده با يكديگر هستند در مقايسه با هم‌سالاني كه با هم دوست نيستند.
روابط دوستانه اغلب بين كودكان از يك جنس (دختر يا پسر) مي‌باشد.
احتمال روابط دوستانه‌ي نزديك يك كودكان با اعضايي از جنسيت خود در سنين متوسط كودكي، تقريباً قاطعانه افزايش مي‌يابد. در نتيجه تا قبل از دوازده سالگي تقريباً بيشتر كودكان آمريكايي، يك هم‌سن از جنس خود را به عنوان دوست صميمي شناسايي مي‌كنند. در كنار فعاليت‌هايي كه علاقه‌ي دو طرفه در آن وجود دارد، دوستان مايلند درباره‌ي خودشان، معلم‌هايشان و به خصوص هم‌سالان خود با هم صحبت كنند.
در حقيقت، «پاركر و گوتمن» (1989) نتيجه گرفتند كه شايعه سازي و سخن چيني جنبه‌ي اساسي روابط دوستانه در سال‌هاي متوسط كودكي هستند. زماني كه كودكان از سلسله مراتب موقعيت‌هاي اجتماعي آگاه مي‌شوند و عموميت اين موضوع را در اجتماع درك مي‌كنند وضعيت نسبي خودشان را نيز در مقايسه با هم رديفانشان درمي‌يابند. به نظر مي‌رسد شايعه‌سازي در ميان دوستان به عملكرد روابط بين افراد و استحكام شخصيت فرد كمك مي‌كند.
اگرچه دوستان صميمي تمايل دارند كه از يك جنس باشند، پسران و دختران به طور قطع در در دوران كودكي از هم جدا نيستند.
ارتباط در مدارس و بين همسايه‌ها ممكن است اغلب بين گروه‌هايي از پسران با گروه‌هايي از دختران باشد. گاهي اوقات براي فعاليت‌هاي مشترك و گاهي اوقات براي خنده (شوخي) و يا برخي كارهاي محرك ديگر، اغلب درگير اين هستند كه هر كس چه كسي را دوست دارد.
تا قبل از سن بلوغ (جواني) صميميت در رابطه دوستي پديدار شده است. به خصوص براي دختران، حتي تا قبل از دوازده سالگي، دوستان به عنوان افرادي ويژه معرفي مي‌شوند. (كسي كه از شما حمايت مي‌كند و همواره با شماست). در مقايسه با دوستي دوران كودكي كه بيشتر براساس علايق و فعاليت‌هاي متقابل است، دوستي در دوران جواني به همراه بازتابي از ويژگي‌ها، ارزش‌ها و باورهاست. افراد در سن بلوغ(جواني) اعلام كرده‌اند كه زمان بيشتري را با دوستان سپري مي‌كنند تا با خانواده و به خاطر درك كردن آنها تمايل به بها دادن به دوستان دارند و احساس اينكه واكنش‌هاي آنها را شناسايي مي‌كنند.
از آنجا كه پسران تمايل به گذراندن اوقات خود با گروهي از دوستان دارند، دختران تمايل به سپري كردن زمان با تعداد كمتري از دوستان نزديك خود دارند.
«روبرت سلمن» اعتقاد دارد كه يك تغيير اضافي در مفهوم دوستي از ابتداي بلوغ تا دوران جواني وجود دارد. دوستي ابتداي بلوغ بر روابط خيلي نزديك متقابل تأكيد دارد و تغييرات آن را در بردارد در صورتي كه بيشتر جوانان بالغ اين حق را به دوستانشان مي‌دهند كه ارتباطي را با فرد ديگر هم آغاز كنند بدون اين كه آن را خطري تهديد كننده بر رابطه‌ي اصلي شان تفسير كنند.
«سلمن» هم‌چنين رشد توانايي دريافت ديد موشكافانه را بررسي كرده و دريافته است كه دشواري توانايي يك نفر از دريافت ديد كامل از ديگران قرين با ميزان پيشرفت در دوستي اوست. به علاوه، كودكان با مشكلات روانپزشكي اغلب روابط اجتماعي را از بين مي‌برند، دوستي‌ها را به طور ضعيفي گسترش مي‌دهند و در دريافت ديد كامل از ديگران دچار مشكل هستند.
دوستي‌ها نوع خاصي از ارتباطات هستند و لازم است كه از ارتباطات معمولي همسالان برجسته‌تر باشند.
«كلر استوكر و جوديت دان» www.zibaweb.comمي‌گويند: براي مثال خواهران و برادران، دوستان و روابط دوستانه‌ي كودكان پنج تا ده ساله را بررسي كردند. اگرچه آنها هيچ الگويي از ارتباط با خواهران و برادران و روابط دوستانه نيافتند اما دريافتند كودكاني كه رفتار دوستانه‌ي خوبي با خواهر يا برادر خود ندارند به گفته‌ي مادران آنها، دوستان نزديك و دوستي‌هاي بهتري دارند. در مقايسه با كودكاني كه با خواهر يا برادر خود ارتباط خوبي دارند.
«استوكر و دان» بيان كردند كه كودكان رفتار پرخاشگرانه با خواهر و برادر خود را از طريق سرمايه‌گذاري در دوستي‌هايشان جبران مي‌كنند. به بيان ديگر خصومت، روابط كنترل شده با خواهر يا برادر ممكن است كودكان را به اندازه‌ي كافي براي روابط اجتماعي صميمانه‌ي ديگر ماهر كند. چيزي كه واضح است اين است كه اين رابطه براي دوستان هم سن نمي‌باشد بلكه براي دوستان نزديك است.
يك مشاهده اين است كه در ميان روابط اجتماعي كودكان، دوستي يك مقام ممتاز فرض مي‌شود.
اكنون پرواضح است كه روابط ما نقش موثري در خوب بودن روان ما دارند. بعضي از پيشنهادها كه روابط اجتماعي خوب را تقويت و تصحيح مي‌كنند، ممكن است به اندازه‌ي يك ماده غذايي خوب يا تمرين ورزشي مرتب مهم باشد. به گفته‌ي «ريف و ديگران www.zibaweb.com2001» نه تنها آنچه كه گفته شده، بلكه به گفته‌ي «ريچارد جي ويلكينسون» سلامت جامعه‌ي ما بستگي به كيفيت روابط ما دارد.
متأسفانه بسياري از جنبه‌هاي زندگي مدرن ما، برخلاف روابط ما عمل مي‌كند. براي مثال تغييراتي در شغل ما را به نقطه‌اي دور از كشور منتقل مي‌كند، وابستگي‌هاي ضعيف خانوادگي و اجتماعي ما را به سمت انزوا و تنهايي سوق مي‌دهد. روانشناسي چه چيزي را به ما خواهد گفت؟ درباره‌ي اين كه چگونه با افراد ملاقات كنيم؟ چگونه ارتباط را ادامه دهيم؟ و اين كه چه اتفاقي مي‌افتد اگر اين ارتباط قطع شود؟

نتيجه‌گيري:
آنچه در اين مقاله گردآوري شده بود مجموعه‌اي از تحقيقات تعدادي از روانشناسان و جامعه‌شناسان آمريكايي است كه درباره‌ي چگونگي ايجاد و نحوه‌ي روابط اجتماعي موثر نظر داده‌اند.
ارتباط كه ظاهراً امري به ساده به نظر مي‌آيد ولي در مواقع موضوعي پيچيده است و بايد بيش از اين به آن اهميت داده شود. اگر افراد با توجه به سن با نقش خود در جامعه آَشنا شوند و وظايف خود را در رابطه با بقيه بدانند بهتر مي‌توانند در تعاملات اجتماعي موفق باشند.
پس بياييم از خود شروع كنيم و نحوه‌ي برقراري روابط اجتماعي و تداوم آن را به صورت عملي در خانواده و سپس در مراكز آموزشي پياده كنيم تا هم به سلامت روح و روان خود و هم به ترويج روحيه‌ي اجتماعي بودن كمك كرده باشيم كه نتيجه‌ي آن چيزي جز سلامت جامعه نيست.
براي اين كار نياز به حضور در جلسات و همايش‌هاي مختلف در زمينه‌ي جامعه‌شناسي كه توسط استادان برجسته‌ي كشور ما براي عموم تشكيل مي‌شود مي‌باشد و همين‌طور مطالعه‌ي مقالات علمي درباره‌ي ارتباط موثر افراد در جامعه و مطالبي ديگر در اين زمينه كمك خوبي هست تا ما بيشتر با اين‌گونه مسائل آشنا شويم. زهرا اسلاملو

منابع:
http://www.healthline.com/galecontent/friendship
http://www.healthline.com/sw/wl-friends-are-good-for-your-health

هفت راه برای درمان لجبازی کودکان

اصولا”  لجبازی یك نوع رفتار و واكنش نامطلوب است كه به صورت های مختلفی خود را نشان می دهد، از جمله آسیب رساندن به  خود و  دیگران ، ناسزا گفتن ، گریه كردن و فریاد كشیدن ، شكستن  وسایل و … در افراد لجباز پایین بودن اعتماد به نفس و عدم داشتن خود باوری مثبت و پذیرفتن خود واقعی مشهود است.

7 راه برای درمان لجبازی:

پنجره ی اول - مستقّل بارآوردن كودك: در برخورد كلّی در زندگی باید طوری با كودك رفتار كرد كه او بتواند در امور روزمره ی خود به طور مستقّل و گاهی بدون نیاز به دیگران  تصمیم بگیرد. البتّه فشارهای منفی را نباید در این خصوص وارد كرد  ، بلكه باید با راهنمایی های به جا تذكّر داد و روش های صحیح را به موقع به او آموزش داد.

پنجره ی دوم : كودك را تا حدّ  امكان  وادار به عجله و شتاب زدگی نكنیم . معمولا” خانواده ها در چند كار ، كودك را ناخواسته  یا خواسته به عجله و شتابزدگی وادار می كنند كه بیشتر مواقع عدم آگاهی والدین در تشدید آ ن ها ، دخالت مستقیم دارداز جمله چیزهایی كه می توان در این رابطه یاد آور شد:

الف - حمّام  كردن : در دوران طفولیّت عدم آشنایی والدین به خصوص مادر از مسایل تربیتی باعث می شود به جای فراهم آوردن محیطی شاد و مفرّح هنگام استفاده از حمّام ، آن را به محیطی درد آور و وحشتناك برای او تبدیل می كند. برای این كار بهتر است  اجازه بدهیم  كودك ابتدا خوب بازی كند و در همان حال با شعرها و قصّه های كودكانه شروع به شستن او كنیم و ضمنا” اجازه دهیم  تا كودك حتّی برخی از اسباب بازی های خود را به حمّام بیاورد و با آن ها مشغول بازی شود.

ب- مهمانی رفتن:  همان طور كه ما بزرگ ترها  قبل از رفتن به مهمانی یا گردش نیاز داریم خود را آماده كنیم ، فرزندان ما هم نیاز دارند كه آماده شوند. البتّه نیاز آن ها با نیاز ما اندكی تفاوت  دارد. پس بهتر است زمان رفتن به مهمانی یا گردش را یك ساعت  قبل از حركت به كودك یادآور  شویم تا بتواند با كمك بزرگ ترها آماده شود. متاسفانه بعضی از والدین كمی قبل از حركت به كودك می گویند آماده شود و این كار باعث  لجبازی و مخالفت او می شود. چون دایم به او تذكّر می دهیم كه زود باش ، سریع تر، دیر شد و… به جای این كه سرعت كودك را برای آماده شدن بیشتر كنیم ،‌باعث می شویم كه مخالفت كند.

ج - غذا خوردن ، خوابیدن و …: بهر حال كودك مانند افراد بزرگسال نمی تواند از نیروی تفكّر و حركت در یك زمان استفاده كند و والدین باید بدانند زمان تفكّر و انجام كارها در كودكان به سعه ی صدر بیشتری نیاز دارد.

پنجره ی سوم: رشوه ندادن و حذف پاداش كودك لجباز : اگر كودك برای رسیدن به مطلوب خود چه درست و چه نادرست شروع به گریه كردن و یا داد كشیدن بكند و از این راه بخواهد به خواسته ی خود برسد و والدینی كه به اصطلاح حوصله ی ندارند با دادن امتیاز ( رشوه ) به كودك ، او را ساكت می كنند ، باعث پرورش لجبازی در او می شوند. پس باید پدر به خصوص مادر از دادن هرگونه رشوه و پاداش به كودك خوداری كند. البتّه تشویق برای كارهای خوب و مثبت كودك با رشوه دادن فرق دارد. تشویق باعث رشد اعمال نیك و حركت به سوی ترقِّی می شود. امّا باید توجّه داشت كه تشویق و پاداش ، باید به اندازه  و درخور كار او باشد.

پنچره ی چهارم -عدم توجّه و نادیده گرفتن رفتار كودك لجباز : گاهی بهتر است وقتی فرزندمان شروع به داد و بیداد می كند خیلی خونسرد و بی توجّه  از كنار مسئله عبور كنیم به طوری كه یا متوجّه نشده ایم و یا موضوع برایمان اهمّیّت ندارد.

پنجره ی پنجم -  برقراری آرامش و امنیّت در خانواده: به هر حال در هر خانواده مسایل و مشكلاتی به وجود می آ ید كه منجر به بحث و گفت و گو می شود.  والدین باید بدانند كه تمام مسایل گره هایی هستند كه به وسیله ی دست باز می شوند. یعنی به جای بحث و متّهم كردن دیگران ، آرام و بدون بر هم زدن امنیّت خانواده به خصوص كودكان ، مشكلات و مسایل را می توان به راحتی حل كرد، به طوری كه هم خود و هم دیگران از نوع گفت و گو ها لذّت ببرند.

پنجره ی ششم - راهنمایی ” آری ” امّا دخالت “  خیر” :  هیچ كس از دخالت كردن دیگران در امور زندگی خوداحساس رضایت و خشنودی نمی كند. پدر و مادر از همان شروع تربیت باید حركت صعودی خود را بر پایه ی راهنمایی قرار دهند تا كودك بتواند كم كم راه  صحیح زیستن را تشخیص دهد. دیگر قابل پذیرش نیست كه من : ” من می گویم این طور باش ، من می گویم این جا نرو و… بلكه ارشاد و راهنمایی های خردمندانه و كمك گرفتن از خود كودك در مشكلات می تواند  كمك بزرگی باشد.

پنجره ی هفتم - عدم لجبازی والدین: آموزش های عملی به مراتب از آموزش های تئوری ، موثرتر و  آموزنده تر می باشند. اگر والدین در حضور بچّه ها با یك دیگر لجبازی كنند ، خیلی راحت و بدون دردسر لجبازی را به آن ها یاد می دهند و بچّه ها به طور واضح فیلمی مشاهده می كنند كه در آن یكی از والدین با پافشاری دیگری را مجبور به اطاعت از خود می كند و آنان متوجّه می شوند كه از این راه می توانند به راحتی به خواسته های خود برسند.

نتیجه: پدرها و مادرها باید بدانند  كه با بردباری می توانند بر اكثر ناهنجاری ها چیره شوند و اجازه ندهند كودك به تنهایی برای همه ی افراد یك  خانواده تصمیم بگیرد. متاسفانه بعضی از والدین با گفتن من حوصله ندارم و یا كی حوصله ی این كارها را دارد ، سعی می كنند بار مسئولیّت تربیت را كج به منزل برسانند . این گونه والدین باید گفته های خود را اصلاح كنند . بگویند من حوصله دارم و یا بهتر است بگویند من می توانم با حوصله و بردبار باشم و از این طریق خود باوری مثبت و عزِّت نفس خود را بالا ببرند. امّا در لجبازی از هر روشی برای از بین بردن یا كاهش آن استفاده می كنیم ، باید مراقب باشیم تا كودكان به خود و یا دیگران آسیب نرسانند.

با عضویت در وبلاگ راه روشن و درج نظرات خود ما را در پیشبرد اهدافمان راهنمایی

کنید.مطالب مرتبط و عکسهای خود را لینک کنید .با تشکر  موسی آبادی